Je hart pompt bloed je hele lichaam rond. In dat bloed zitten zuurstof en voedingsstoffen. 

De aders die je ziet, aan de binnenkant van je arm bijvoorbeeld, vervoeren ‘gebruikt’ bloed terug naar je hart. 

In dat bloed zit bijna geen zuurstof meer, en veel afvalstoffen. Dat bloed heeft helemaal geen mooie rode kleur. 

Bovendien zijn aders blauwachtig. Vandaar dat je aders, door je huid heen, er blauw uitzien.

Veel mensen zijn bloeddonor. Dat wil zeggen dat ze bloed geven. Af en toe gaan ze naar het ziekenhuis of naar het Rode Kruis (of in Nederland naar de Bloedbank) en laten ze een beetje bloed afnemen. Dat gebeurt met een naald in een bloedvat in de arm, en duurt ongeveer vijf minuutjes voor een half litertje bloed. Dat bloed wordt bewaard in een plastic zakje in de koelkast, bij een temperatuur van 2 tot 6 graden Celsius. Je kunt bloed niet langer dan 35 dagen bewaren. Daarna wordt het slecht en moet je het weggooien.

Het bloed van de bloeddonor wordt streng gecontroleerd. Dat gebeurt in het laboratorium. Het bloed moet helemaal gezond zijn, anders maak je er andere mensen ziek mee. Bloed dat niet helemaal gezond is, wordt meteen vernietigd.

Tijdens hun opleiding hebben dokters en verpleegkundigen leren wennen aan lelijke wonden en bloederige operaties. In het begin gaan er altijd wel geneeskundige studenten van hun stokje. Maar eenmaal als ze echt arts of verpleegkundige zijn, kunnen ze er wel tegen.

Door even een strakke band te gebruiken (of met twee vingers in je elleboogplooi te drukken), worden je aders dikker en ziet de dokter of de verpleegkundige ze beter liggen. Zo is het meteen raak.